Η πνευματική λεπρά και η προσευχή

Υπάρχει όμως και μια άλλου είδους λέπρα φοβερότερη από τη σωματική. Είναι η λέπρα της αμαρτίας και από αυτή την άποψη είμαστε όλοι σε χειρότερη θέση από τους δέκα λεπρούς του Ευαγγελίου, διότι πολλοί ούτε καν την υποπτευόμαστε. Επιπλέον δεν υπάρχουν τις περισσότερες φορές τα «κουδούνια» που την κάνουν εξωτερικώς αντιληπτή, ώστε να ταπεινώνεται ο αμαρτωλός όπως ο λεπρός.

Όταν ο αμαρτωλός αποφασίσει να πάει στον Πνευματικό εν μετανοία, έχοντας επίγνωση της κατάστασής του και αρχίσει να κραυγάζει τη γνωστή προσευχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», την οποία μάς παρέδωσε ο Ίδιος ο Κύριος παροτρύνοντάς μας να ζητάμε πράγματα στο Όνομά Του και την οποία μάς παραδίδουν και οι Πατέρες μας, τότε, «το τοπίο αλλάζει». Η συγκεκριμένη προσευχή στην αρχή οδηγεί σε μια ηρεμία του νου. Αργότερα κατεβαίνει βαθλυτερα στην καρδιά φανερώνοντας σε όλη του την έκταση τον βούρκο, το χάος και την αγριότητα των παθών. Αφού με αυτό τον τρόπο, πονώντας για την κατάστασή του για πολύ καιρό ο άνθρωπος ταπεινωθεί, η ίδια αυτή προσευχή κατακαίει τον νοητό δράκοντα που διαφεντεύει στους λειμώνες της καρδιάς και επιπλέον θεραπεύει και τις πληγές που αυτός άνοιξε. Από την πολυαρχία των παθών οδηγούμστε στην ολιγαρχία των παθών (λιγοστεύουν και εξασθενούν τα πάθη) και από εκεί στη μοναρχία του νου, ο οποίος συνεχώς προσευχόμενος, ως επίσκοπος, εποπτεύει χάριτι Θεού τις απείρως αχανείς καρδιακές εκτάσεις και ο αμαρτωλός γεύεται πλέον αυτό που οι Πατέρες μας ονομάζουν «καρδιακή ησυχία».

Γι᾽ αυτό χρειάζεται όλοι μας, με ό,τι κι αν ασχολούμαστε να επαναλαμβάνουμε είτε προφορικά, είτε ψιθυριστά, είτε νοερά, το παντοδύναμο Όνομα του Χριστού. Χρειάζεται να επαναφέρουμε στη ζωή μας την Παράδοσή μας, δηλαδή να συναντιόμαστε όλοι «ἐπί τῷ αὐτῷ», με τη σύντομη αυτή προσευχή. Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς προτείνει να αρχίζει η εξάσκηση σε αυτήν από τη σχολική ακόμη ηλικία του παιδιού. Αποτελεί περίληψη του Ευαγγελίου, είναι σύντομη και εύληπτη, περικλείει μέσα της τριαδολογία, ανθρωπολογία, χριστολογία, περιέχει δόγμα και ικεσία και ενοποιεί συν των χρόνω τον όλο άνθρωπο. Έτσι καθαριζόμαστε από τη λέπρα της αμαρτίας και γινόμαστε κατοικητήρια του αγίου Θεού, «καίρια ἀγγεῖα» του εκκλησιαστικού σώματος εύκαιρα προς οποιαδήποτε χρήση μάς ανατίθεται από τον Θεό.

(Από τη Φωνή Κυρίου 2014).