Ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια καὶ σωρεύονται στὴν ψυχὴ ἀρχειοθετημένα γεγονότα καὶ ἐνθυμήσεις παλιές, τότε ἀρχίζει ἕνα σχολαστικὸ ξεδιάλυμα ὅλων αὐτῶν, ὥστε νὰ ξαναφανοῦν (γιὰ ἔσχατη ἴσως φορὰ) τὰ περιττὰ κι ἄχρηστα, ἀλλὰ καὶ τὰ πολύτιμα κι ἀγαπημένα.
Κι ἐκεῖ, λοιπόν, στὸν ὅλο αὐτὸ σωρὸ παρατηρᾶς καὶ κάποιες στιγμὲς ἐχθρικῆς ἤ ἄπρεπης συμπεριφορᾶς, κατὰ τὶς ὁποῖες ἄφησες τὸ στίγμα σου στὴν ψυχὴ τοῦ ἄλλου πληγώνοντάς τον μὲ λόγια καὶ ἀπανθρωπία κάποτε.
Ἰδίως σὲ ἡλικίες τρυφερές, τότε δηλαδή, ποὺ ἄνοιγαν οἱ ψυχὲς νὰ δεχτοῦν ἡ μιὰ τὴν ἄλλη μὲ σκοπὸ τὴ συνεργασία, τὴ φιλία, τὴ συνδρομή.
Κι ὅμως κάποιες φορὲς , τὸ νοιώθεις ἀκόμα, εἴτε ἀπὸ ἐγωϊσμό, εἴτε ἀπὸ κενοδοξία, εἴτε ἀπὸ εὐθιξία, ἡ συμπεριφορά σου δὲν ἦταν εὐπρεπὴς καὶ ἔντιμη.
Γιατὶ ἡ ἐπιθετική ταχτική, μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι ἐσὺ κατέχεις τὸ δίκιο, τραυμάτισε κάποιες ψυχές. Καὶ μάλιστα ἄφησε πάνω τους τὰ σημαδια μιᾶς ἀγριότητας, ποὺ ὁ θυμὸς ἐπέτρεψε νὰ ἐκδηλωθεῖ.
Γιὰ νὰ περάσουν τὰ χρόνια καὶ νὰ μὴν μπορεῖς νὰ κάμεις τίποτε πιά, ὥστε ν’ ἀνατρέψεις τὰ πράγματα, ἀφοῦ οἱ τύψεις ὑπάρχουν (κι ἐνοχλοῦν) ὅπως καὶ οἱ πληγές…
Ναί, τὰ σκέφτεται κανεὶς ὅλ᾿ αὐτά, ὅταν περάσουν τὰ χρόνια καὶ βαρύνουν πάνω του γιὰ τὰ καλά.
Τότε, λοιπόν, συνειδητοποιεῖ τὰ λάθη καὶ τὶς ἀστοχίες του, ὅπως οἱ τόσες καὶ τόσες φορὲς πού, ἠθελημένα ἤ ὄχι, πλήγωσε κάποιους, ποὺ σήμερα εἶναι ἀδύνατο νὰ τοὺς ξαναδεῖ, νὰτοὺς ξανανταμώσει.
Γι᾿ αὐτὸ καὶ σὲ στιγμὲς ἡσυχίας ὑψώνει τὰ χέρια του στὸν οὐρανὀ ἰκετεύοντας νὰ τὸνἐλεήσει ἡ Χάρη Του, νὰ τοῦ δώσει τὴν εὐκαιρία «τοῦ ὁρᾶν» τὰ πταίσματα, ὄχι μὲ τὸ φακὸ τῆς ἀυτοδικαίωσης ἤ τῆς ὅποιας ἀνοχῆς, ἀλλὰ πρωτίστως μὲ τὴν φωτισμένη διαδαχὴ τοῦ ἱεροῦ ψαλμωδοῦ:
«Ὅτι τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μου ἔστι διαπαντός… Ἐλεησόν με ὁ Θεός, ἐλεήσόν με» (πρβλ. Ψαλ. 50).
π. Κ.Ν. Καλλιανός
http://agiameteora.net/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου